Door Robert Hesen
’s Avonds zien we Coco Gauff met 6-4 7-5 verliezen van Maria Sakkari. Niets bijzonders. Nadat alle actie voorbij is lopen we langs de trainingsbanen. Eens kijken of er toevallig nog actie is. Tot onze verbazing staat Gauff (destijds 18 jaar), die dus net klaar is met haar wedstrijd, te trainen op een achterafbaantje.
Haar sparringspartner legt kleine pilonnen neer in het servicevak. Gauff serveert. In niets lijkt ze op een gefrustreerd meisje dat zojuist een wedstrijd verloor. Met een geconcentreerde blik blijft ze opslaan. Iedere hoekje van het servicevak werkt ze af. Als ze een pilon raakt, volgt een lach. Vader Corey Gauff kijkt toe. In alle rust, met af en toe een dolletje.
Handshake
Een dag later komt een van ons de familie Gauff tegen. Midden in Rome. Hij vraagt vader Corey wat de reden van die extra trainingssessie was. Hij vertelt uitgebreid iets over een routine, discipline en verbeterpunten. Hij bedankt hem voor de interesse en sluit het gesprek af met een handshake.
Tennisvaders. Je hebt ze in alle soorten en maten. Ik denk dan al snel aan Petr Krajick of Mike Agassi. Zij legden hun kinderen zoveel druk op dat het plezier in de sport verdween. Daarnaast ging de relatie met hun kinderen ook naar de vaantjes.
En zo zijn er nog talloze voorbeelden van vaders waarvan hun kinderen niet de top haalden. Van die vaders die iedere training met een strenge blik bekijken. Of van die figuren die hun kind geen blik waardig gunnen als ze een wedstrijdje verloren hebben. Erger: ouders die meteen naar een andere coach stappen als het hen niet snel genoeg gaat. Tja, ik heb er velen voorbij zien komen.
Geloof
Maar het kan ook anders. Kijk maar naar Corey Gauff. De omhelzing van dochter Coco na de gewonnen US Open-finale tegen Sabalenka zegt veel. Ook tekenend: de woorden van de kampioene in haar speech, waar ze zich richtte tot beide ouders. “Dankjewel. Vandaag zag ik mijn vader voor het eerst huilen. Hij doet wel alsof hij heel stoer is, maar dat is hij niet. Dankjewel dat jullie vanaf het begin in mij geloven.”
Dat laatste is niet gelogen. Coco vertelde meerdere keren in interviews dat haar vader haar op 8-jarige leeftijd al vertelde dat ze een groot kampioene zou worden. Corey huurde diverse coaches in, maar hij bepaalde wat er gebeurde. Hij had de regie, maar verloor daarbij nooit uit het oog dat hij eerst en vooral vader is.
Twijfel
Toch is de druk op haar groot. Zeker nadat ze in 2019 (als 15-jarige!) van Venus Williams won op Wimbledon. Ik herhaal: als 15-jarige. Gauff draait dus al jaren mee op de tour. In 2022 bereikte ze de finale van Roland Garros. Toch rezen er twijfels. Wanneer gaat ze eindelijk die Grand Slam winnen? Is ze wel zo goed? Is die forehandswing niet te groot?
Hoe ze met die druk omgaat als tiener is bewonderenswaardig. Dit zei ze erover in een persconferentie op de US Open: “In het begin dacht ik aan negatieve dingen: waarom is er zoveel druk? Waarom is dit zo moeilijk? Ik besef dat het in zekere zin druk is, maar dat is het niet. Er zijn mensen die moeite hebben om hun gezin te voeden, mensen die niet weten waar hun volgende maaltijd vandaan komt, mensen die hun rekeningen niet kunnen betalen.
“Dat is echte druk, dat is echte ontbering, dat is het echte leven. Ik bevind mij in een zeer bevoorrechte positie. Ik heb een gelukkig leven en daar moet ik van genieten. Ik weet dat er miljoenen mensen zijn die waarschijnlijk in deze positie willen verkeren waarin ik nu zit.”
Papa
Corey Gauff leerde Coco dus niet alleen fantastisch tennissen. Hij gaf haar ook cruciale lessen, over haar houding op en naast de baan. Hij is ook niet te beroerd om externe hulp aan te trekken. Zo is Brad Gilbert, nadat Gauff in de eerste ronde van Wimbledon werd uitgeschakeld, nu de hoofdcoach. Het was op Corey’s advies dat Coco hem benaderde. Inmiddels is Corey dus weer vooral papa. Maar wel een papa die ik ieder tennissend kind zou gunnen.
