Door: Robert Hesen
Pakweg 2 uur voordat ze haar kwartfinale speelt, traint Arantxa Rus op de hoofdbaan, die plek biedt voor 10.000 toeschouwers.
Maar dit is niet zomaar inspelen. Dit is niet zomaar even de ‘bal voelen en de spieren los maken’. Nee, achter iedere bal zit een doel. En elke bal speelt ze 100 procent.
Rus gaat serveren. Eerst naar buiten. Dan naar binnen. Daarna op het lichaam. Coach Julian Alonso, een kleine, gedrongen Spanjaard die in zijn carrière twee keer een kwartfinaleplaats op Roland Garros bereikte, kijkt toe. Zijn blik is streng. Hij gooit de ballen aan en wijst Rus op de positie van de elleboog.
Ijzeren discipline
Het is precies zoals Rus al eerder liet weten in een interview met de NOS. Alonso is een coach die een ijzeren discipline eist. “Dag in, dag uit. Als je een beetje moe bent, doet hij er een trainingsuur bij. In Nederland neem je dan een middag vrij.”
Inmiddels komt de Duitse Eva Lys met haar trainer en sparringpartner de baan op. Ze doet een slordige warming-up en lijkt vooral bezig met haar outfit en met alles wat om haar heen gebeurt. Even later staat ze ongeduldig te wachten totdat Rus en Alonso van de baan verdwijnen. Maar het tweetal is nog niet klaar.
Alonso positioneert zich aan het net. Rus op de baseline. Daar vuurt ze een aantal minuten kiezelharde forehands op Alonso af. Die gaan zo hard dat Alonso meer dan eens te laat is. Is het nu genoeg? Nee. Alonso gaat een paar passen naar achteren. Hij speelt nog eens tien ballen. Rus vuurt met haar forehand. De laatste bal die ze slaat gaat vol op de lijn. Alonso knikt. Hij is tevreden. Dit komt goed.
Omhelzing
Terwijl de Spanjaard de ballen raapt, deelt Rus een paar handshakes uit. Door de manier waarop dat gaat, vermoed ik dat Rus gewaardeerd wordt. Ze zit goed in haar vel. Dat wordt een dag eerder ook duidelijk als ik haar zie winnen van Nadia Podoroska, de halve finaliste van Roland Garros 2020. De lach na het gewonnen matchpoint, de omhelzing met haar moeder (die de training vanaf de eerste rij waarneemt) en de highfive met haar coach laten zien dat ze goed in haar vel zit. Ook de manier waarop ze de Nederlandse fans bedankt voor de felicitaties, terwijl ze in de drukke naar het spelershome loopt, zegt genoeg.
Bankje
Samen zitten ze op het bankje. Een dolletje of even scrollen op de telefoon? Nee. Met drukke handgebaren lijkt Alonso duidelijk te maken dat ze die middag scherp moet zijn. Dit is haar kans. Dit is haar toernooi. Het contrast met de manier waarop haar tegenstander Eva Lys op dat moment haar sessie afwerkt is groot. Er wordt gelachen, haar sparringpartner doet stoer richting het publiek en van een gerichte training lijkt geen sprake.
Het wordt die middag 6-2 6-2 voor Rus. Twee dagen later wint Rus in Hamburg haar eerste WTA-titel en stijgt ze naar plek 42 op de wereldranglijst: haar hoogste notering ooit.
Voorbeeld
Wat ik die ochtend zie is discipline, motivatie en intensiteit. Het is topsport van de bovenste plank. Ik weet zeker dat trainers hun pupillen geen filmpjes laten zien van de fluwelen techniek van Rus. Maar de 32-jarige Nederlandse laat wel zien dat hard werken loont én leuk is. Veel belangrijker dan een mooie forehand. En daarmee is ze een groot voorbeeld voor alle Nederlandse meisjes die tennisster willen worden. Een ding weet ik daarom zeker: als mijn dochter later wil tennissen, laat ik zeker video’s van Arantxa zien.
Foto: Teo-Wei-Keong
