Het is een zondagochtend in Den Bosch. Met mijn competitieteam ben ik dit weekend op ‘trainingskamp’ in Den Bosch (lees: overdag een beetje tennissen, ’s avonds de stad ontdekken).

Als we op deze zonnige morgen rond de klok van 10.00 uur arriveren op het park van Bastion Baselaar zijn acht van de tien gravelbanen bezet, de andere twee worden nog klaargemaakt. Een handjevol mensen zit al aan een kopje koffie in de kantine. Voor de goede orde: het is begin maart.

Ploeteren

Het geeft me een goed gevoel. Het kan nog, tennis leeft hier. Niemand die zich irriteert aan ballen die in deze periode van het jaar vreemd opstuiteren of aan oneffenheden op de baan. Als we naast ons een vergelijkbaar team treffen dat al ploeterend voorbereid op de competitie is de herkenning groot. Mooi.

Dat laatste komt steeds minder voor. Velen hebben hun ziel verkocht aan padel. Mede daardoor staat tennis onder druk en verdwijnen met name de indoorbanen als sneeuw voor de zon. Mijn ‘eigen’ hal waar ik al een jaar of 15 training geef en zelf train, wordt volgende maand omgebouwd tot padelhal. Pijnlijk.

Het is een ontwikkeling die niet te stoppen lijkt. Waar ik vijf jaar geleden binnen 20 minuten in vijf tennishallen terechtkon, is dat aantal nu nul.

Slechte zaak

Novak Djokovic luidde nog niet zo lang geleden de noodklok: “Als we er niets aan doen, worden alle tennisclubs overgenomen door padel en pickleball (in de Verenigde Staten, red.). Het is gewoon economischer. Je kunt drie padelbanen op één tennisbaan neerleggen. We doen een slechte zaak als het gaat om het behouden van tennis op basisniveau.”

Dat is één deel van het probleem. Aan de andere kant hebben ‘we’ een imagoprobleem. Tennis zou ineens te duur en te moeilijk zijn. Om met de laatste te beginnen: is dat écht zo? hoeveel padellers kunnen nu echt een bal via de wand terugspelen en daarmee de rally verlengen? Hoeveel leuke balwisselingen krijgen beginners nu daadwerkelijk voor elkaar?

Dat valt vies tegen, het is vooral een kwestie van perceptie. Je staat lekker dicht bij elkaar, altijd met z’n vieren en kunt lekker praten. Een bal die je fout slaat tikt dan niet zo hard aan.

Vermarkten

Maar als tennissers moeten we ook naar onszelf kijken. We mogen (of moeten) onze sport beter vermarkten. Hoe? Door het toegankelijker te maken. Waarom zouden we niet, net als bij de jeugd, senioren met andere (lees: zachtere of grotere) ballen laten spelen? Waarom het servicevak niet iets groter maken, de baan aanpassen en onderhands serveren normaliseren? Er zijn talloze voorbeelden van nieuwe regels of moderne toernooivormen die het spel aantrekkelijker maken. Dit gebeurt al op kleine schaal, maar dat kan veel verder worden doorgetrokken.

Wat ook helpt: meer bekende sporters of BN’ers die tennis omarmen en dat uitdragen. Dit is natuurlijk een van de redenen van het succes van padel: bekende sporters zoals Rafael van der Vaart, Arjen Robben en Zlatan Ibrahimović deelden beelden van hun padelkunsten.

Gezelschapspel

Nee, u merkt het. Ik ben geen padelfan. Enige tijd geleden interviewde ik Paul Haarhuis: hij noemde padel een leuk gezelschapsspel. Daar sluit ik me bij aan: ik categoriseer het in dezelfde klasse als Mens-erger-je-niet en Vier op een rij. Want zeg eerlijk: écht moe word je er niet van. Het is vooral lekker een balletje tiktokken en tussendoor een beetje bijpraten. Ik heb nog nooit iemand met kramp of volledig stuk van de baan zien komen.

Maar laten we niet in een hoekje gaan huilen. Laten we uitdragen dat tennis een fantastische sport (en ook nog eens de gezondste sport) is en blijft. En om met de woorden van Djokovic af te sluiten: “Tennis is en blijft altijd de moeder der racketsporten.” Kom op, tennis!

Lees ook: Vijf tips om een moonballer te verslaan