Wimbledon is voorbij, en eigenlijk ben ik daar best blij mee. Ondanks dat het toernooi vanuit tennisperspectief allerminst teleurstelde, is het nu ook wel weer mooi geweest. Nog steeds wordt Wimbledon alom aangemerkt als hét kroonjuweel op de tenniskalender, maar zelfs het mooiste sieraad kan irriteren. Zeker wanneer het jaar na jaar wordt opgepoetst met een flinke dosis Britse zelfverheerlijking.
De Britten zelf zullen het waarschijnlijk in alle toonaarden ontkennen, maar het messiascomplex zit zonder meer verankerd in hun DNA. Of het nou tennis, voetbal, Formule 1 of geopolitiek betreft (Brexit), altijd denken de Britten dat zij het beter kunnen. Toch is het alweer van 1966 geleden dat Engeland triomfeerde op een eindtoernooi en het BBP van het gehele Verenigd Koninkrijk is sinds de inwerkingtreding van Brexit aanzienlijk gedaald. Het Britse ‘Office for Budget Responsibility’ en Bloomberg Economics schatten het economische verlies van Brexit op zo’n 4% van het BBP.
Toch blijven de eilandbewoners zichzelf in alles geweldig vinden. Vooral ook in tennis. Ieder jaar worden er in aanloop naar Wimbledon een aantal thuisspelers naar voren geschoven en gebombardeerd tot ‘hoop van de natie’. Modale spelers als Cameron Norrie en eendagsvlieg Emma Raducanu worden daardoor nog steeds op een voetstuk gezet. Iemand als Jack Draper, die daadwerkelijk over talent beschikt, gaat daaraan onderdoor, getuige zijn verlies in de tweede ronde. Toegegeven, Norrie leverde dit jaar een puike prestatie door de kwartfinale te bereiken. Maar net als in 2022, toen hij zelfs doordrong tot de laatste vier, werd hij behoorlijk in het zadel geholpen door een gelukkige loting.
Promotie van middelmaat
Dat maakt de Britten echter niets uit. Althans, de bewieroking werd er niet minder om. Talloze keren benadrukten lokale media hoezeer Norrie een vechtjas is, dat hij over ‘exceptionele longen’ beschikt, enzovoort. Het zijn veelal teksten die je (neutrale) Nederlandse media zelden tot nooit ziet gebruiken, maar in het Verenigd Koninkrijk is dit de normaalste zaak van de wereld. Dergelijke loze zinnen passen perfect binnen de gewoonte van het theedrinkende volk om middelmaat te promoten. Norrie is weliswaar een oerdegelijke speler, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Op weg naar de kwartfinale trof hij per slot van rekening slechts één geplaatste speler: Frances Tiafoe. (ATP-12).
Gelukkig deed Carlos Alcaraz hetgeen hij aan zijn stand verplicht was: de Spanjaard veegde de vloer aan met Norrie. (6-2, 6-3, 6-3). Toch werd de linkshandige met potsierlijke backhandtechniek door het publiek op Centre Court uitgezwaaid met een staande ovatie. De Britten zijn kennelijk gauw tevreden. Al kun je het hen misschien ook maar moeilijk kwalijk nemen. De regenjasbrigade zat natuurlijk jarenlang opgescheept met Tim Henman, die immers vier jaar achtereen strandde in de halve eindstrijd. Wat dat betreft waren de triomftochten van Andy Murray slechts de uitzonderingen die de regel bevestigen.
Over Tim Henman gesproken; ook als commentator blinkt hij niet echt uit. Zijn collega’s wagen zich nog weleens aan een gedurfde voorspelling of een scherpe mening. Maar net als gedurende zijn tenniscarrière, valt Henman vooral op wegens zijn monotone cadans van clichés en voorspelbaarheden. Als ik huisarts was, zou ik de analyses van Tim Henman voorschrijven als medicijn voor slapeloosheid.
Tradities zijn alleen tradities wanneer het schikt
Opmerkelijk is overigens dat Wimbledon, een toernooi dat zichzelf roemt vanwege haar tradities en gebruiken, de laatste jaren wel heel goed is geworden in het loslaten daarvan. Tenminste, alleen als het hen goed uitkomt. Middle Sunday verdween in 2022 ineens wegens verbeterde technieken in het baanonderhoud. Lees: commerciële doeleinden. Zodoende ging ‘Manic Monday’, een van de mooiste tennisdagen van het jaar, ter ziele.
Tel daarbij op dat de samenstelling van het gras sinds 2001 radicaal is veranderd. Voorheen bestond de ondergrond uit een mengsel van twee soorten gras, nu wordt er alleen nog ryegras gebruikt. Hierdoor stuitert de bal beduidend hoger en is er nauwelijks nog iets over van de traditionele speelwijze op gras. Daar staat tegenover dat afgrijselijke tradities als de ‘Royal Box’ en het daarbij behorende verplichte buigen voor (sommige) leden van de Britse koninklijke familie, wel behouden blijven.
Wimbledon wordt sinds jaar en dag beschouwd als een soort onaantastbaar instituut dat op eenzame hoogte staat vergeleken met andere Grand Slam-toernooien. Een onzinnige status die alleen in stand wordt gehouden door een horde seizoensgebonden tennisfans, slaapverwekkende analisten en een batterij aan bekende mensen die daar vooral voor zichzelf zitten. Nou, doe mij dan maar Roland Garros. Daar voert het tennis in elk geval nog wel de boventoon.
