Tennisnieuws.nl-redacteur Tygo Bekkema zat op de eerste rij en deelt zijn ervaringen van een historische tenniszondag in Parijs.
Ik moet bekennen dat ik deze week rondliep met een schuldgevoel. Een schuldgevoel naar de mensen die niet verzekerd waren van een stoeltje op het Court Philippe-Chatrier tijdens de Roland Garros-finale tussen Jannik Sinner en Carlos Alcaraz. Tijdens de 5 uur en 29 minuten durende wedstrijd was ik één van de meest bevoorrechte mensen op aarde.
Dat bevoorrechte gevoel was trouwens niet van meet af aan aanwezig toen ik in alle vroegte koers zette richting Stade Roland Garros. De reisvoorbereiding was zo gebrekkig, dat ik pas bij aankomst bij de Arc de Triomphe erachter kwam dat er die dag geen bussen reden in de stad. Parijs was plots geen tennisstad, maar een loopparcours. Overal doken bezwete gezichten op, het asfalt trilde van het ritmische gedreun van hardloopschoenen. Duizenden amateurlopers hadden zich verzameld voor een loopje van tien kilometer – midden door het stadscentrum.
Aangezien ik rolstoelgebonden ben en Parijs misschien wel een van de minst rolstoelvriendelijke steden ter wereld is, was de metro voor mij geen optie. De meeste stations hebben nog altijd geen lift. Dus mocht ik mij opmaken voor mijn eigen cityrun, of nou ja, run… Je snapt hem.
Ontspanning na inspanning
Na een inspanning van ongeveer vijftig minuten doemden daar dan eindelijk de toegangspoorten op van het tennispark. Een zeer welkome beloning. De imposante gestalte van het Franse tenniswalhalla maakte, hoewel ik er vrijdag al bij was en ook op de tribune zat toen Djokovic zijn 23e Grand Slam-titel won, opnieuw indruk op mij. Het feit dat ik mij andermaal op heilige tennisgrond begaf, bracht een zekere mate van nederigheid en dankbaarheid teweeg.
Toen ik in 2023 getuige was van de recordbrekende Grand Slam-overwinning van Djokovic, was de sfeer in en rondom het strijdtoneel een gezapig. De uitkomst stond eigenlijk al vast. Althans, zo voelde het. Dit bleek achteraf ook wel, want Casper Ruud was destijds geen enkel moment in staat een vuist te maken. Nu voelde alles radicaal anders. De ambiance was doordrenkt van spanning en smacht.
Naarmate de eindstrijd dichterbij kwam, waande ik mij in een soort sluimerende vulkaan. Hoewel alle tennisfans toen nog geen weet hadden van wat hen precies te wachten stond, werd er toegeleefd naar een wedstrijd van epische proporties. De lucht trilde van verwachting. De spanning was tastbaar. De spelers betraden de heilige gravelgrond als twee artiesten die wisten dat ze vandaag geen enkele valse noot zouden slaan. Het publiek wachtte af tot de dirigent zijn baton liet vallen.
Toen klonk het geluid dat het schouwspel in beweging zette. Het droge, doffe geluid van de eerste opslag. De wedstrijd was begonnen. De mokerslagen van zowel Alcaraz als Sinner galmden ontzaglijk hard door de arena. Als je je ogen dichtdeed, zou je denken dat ieder punt meer weg had van een auditieve reconstructie van een grootschalig auto-ongeluk.
‘De mens is iets wat overwonnen moet worden’
Voorafgaand aan de wedstrijd was de publieke opinie op het park redelijk eerlijk verdeeld. Beide spelers konden rekenen op ruim voldoende steun vanuit het publiek. De steunbetuigingen voor Alcaraz ‘Vamos Carlitos’ wisselden zich af met bemoedigingen voor Sinner. ‘Forza Sinner’. Maar naarmate de Italiaan het heft in handen nam, veranderde dit beeld langzaam maar zeker.
Het begin van de wedstrijd kenmerkte zich vooral door een soort water-vuur-dynamiek. Het stoïcisme van Sinner won het in de beginfase van de grilligheid en onberekenbaarheid van Alcaraz. Dankzij zijn chirurgische precisie en uitgekookte spel bracht Sinner zichzelf op een 2-0 voorsprong in sets. Als de Spaanse matador toch nog aanspraak wilde maken op de titel, moest hij iets doen wat hem nog nooit eerder gelukt was: terugkomen van een 0-2 achterstand.
Maar zoals de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche zei: ‘De mens is iets wat overwonnen moet worden’. Alcaraz stond een nagenoeg onmogelijke missie te wachten, die alleen haalbaar leek, mits hij boven zichzelf uitsteeg. Bij de stand van 1-2, 3-5, 0-40, moest Alcaraz echter niet alleen meer boven zichzelf uitstijgen, maar volstond alleen nog een bovennatuurlijke wederopstanding. Daar was op de tribune weinig geloof meer in: een aantal ‘fanatieke’ Alcaraz-fans achter mij vertrok al terwijl hun man matchpoints wegwerkte.
Mentale en fysieke martelgang
Een tenniswedstrijd vraagt bijzonder veel van een atleet. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Misschien wel vooral mentaal. Wat volgde in de vijfde set, was eigenlijk geen tenniswedstrijd meer, maar een mentale en fysieke martelgang voor de spelers en hun entourage. De tranen in de ogen van Sinners moeder, Siglinde, waren in die zin veelzeggend. Ze keek machteloos toe terwijl haar zoon langzaam maar zeker de grip op de wedstrijd verloor en uiteindelijk een break achterkwam in de vijfde set.
Tennis als metafoor voor het leven
De break van Alcaraz leek de ontknoping in te luiden, maar in een finale als deze was niets vanzelfsprekend. Toch ging het mis. Een supertiebreak moest uiteindelijk de beslissing brengen – een buitengewoon intense ontknoping. In die race richting tien punten stond er geen maat op Alcaraz, die de ene bal nog zuiverder leek te raken dan de andere. Hij deed de quote op de binnenzijde van het Court Philippe Chatrier, ‘Victory belongs to the most tenacious’, eer aan. Alcaraz was het meest volhardend. Hij won. Sinner droop gedesillusioneerd af.
Na afloop was het aan Andre Agassi om de prijsuitreiking te verrichten. Dat juist hij deze taak op zich nam was bijzonder toepasselijk. De achtvoudig Grand Slam-winnaar is namelijk de geestelijk vader van de spreuk die symbool staat voor dit Parijse mirakel. “It’s no accident, I think, that tennis uses the language of life. Advantage, service, fault, break, love. The basic elements of tennis are those of everyday existence. Every match is a life in miniature.”
Op de terugweg naar mijn hotel – de hardlopers waren inmiddels uitgeraasd dus kon ik nu wel met de bus terug- vroeg ik me af of dit de beste Grand Slam-finale was die ooit gespeeld is. Misschien wel, de tijd zal het leren. Ik was er in ieder geval bij. En dat schuldgevoel? Dat zal binnenkort plaatsmaken voor dankbaarheid.
Lees ook: Tennissen in de hitte: zo blijf je koel én in vorm – Tennisnieuws.nl
